Perdeler açılıyor, sahne yine aynı:
Birkaç belediye yöneticisi, ellerinde çiçekler, yüzlerinde “duygu yüklü” ifadeler…
Kameralar hazır, flaşlar patlıyor…
“Ahde vefa” diyerek başlıyor oyun — ama bu defa seyirci inanmıyor.Bu şehirlerde artık vefa bile vitrine çıkmış durumda.
Bir zamanlar aynı masada oturdukları, aynı sofrayı paylaştıkları insanların mezarları başında boy gösteren yöneticiler; sanki gerçekten anıyormuş gibi poz veriyor, dua eder gibi bakıyor.
Oysa o dua, kameranın flaş hızı kadar kısa sürüyor.Kartal’da da böyle, Maltepe’de de, Pendik’te de, Tuzla’da da…
Farklı isimler, aynı tiyatro.
Bir gün biri için, ertesi gün bir başkası için; değişen sadece tarih, ama senaryo hep aynı.Gerçek vefa, insan yaşarken hatırlanır.
Birlikte çalıştığın, emek verdiğin kişiyi ölmeden önce anarsın; işi bittiğinde değil.
Ama bugün belediye koridorlarında dolaşan bu yöneticiler için vefa, fotoğraf karesiyle ölçülüyor.
Bir çiçek bırakıyorlar, flaş patlıyor, ardından haber sitelerinde hazır başlık:“Falanca müdür mezarı başında anıldı.”Ne kadar samimi, değil mi?
Oysa o mezarlıklarda yatanların çoğu, yaşarken ne kadar yalnız bırakıldıklarını iyi bilirlerdi.
Şimdi birileri o yalnızlıkların üstünü çiçekle değil, reklamla örtmeye çalışıyor.Halk ise artık bu sahnenin seyircisi olmaktan sıkıldı.
Çünkü herkes biliyor: Gerçek vefa sessizdir.
Poz vermez, konuşmaz, göstermez…
Sadece kalpten hissedilir.Ve işte bu yüzden dostum —
Bu oyun bitti.
Bu gösterinin adı artık vefa değil;
riyâ, samimiyetsizlik ve kandırmaca…Sağlıklı kalın…
Birkaç belediye yöneticisi, ellerinde çiçekler, yüzlerinde “duygu yüklü” ifadeler…
Kameralar hazır, flaşlar patlıyor…
“Ahde vefa” diyerek başlıyor oyun — ama bu defa seyirci inanmıyor.Bu şehirlerde artık vefa bile vitrine çıkmış durumda.
Bir zamanlar aynı masada oturdukları, aynı sofrayı paylaştıkları insanların mezarları başında boy gösteren yöneticiler; sanki gerçekten anıyormuş gibi poz veriyor, dua eder gibi bakıyor.
Oysa o dua, kameranın flaş hızı kadar kısa sürüyor.Kartal’da da böyle, Maltepe’de de, Pendik’te de, Tuzla’da da…
Farklı isimler, aynı tiyatro.
Bir gün biri için, ertesi gün bir başkası için; değişen sadece tarih, ama senaryo hep aynı.Gerçek vefa, insan yaşarken hatırlanır.
Birlikte çalıştığın, emek verdiğin kişiyi ölmeden önce anarsın; işi bittiğinde değil.
Ama bugün belediye koridorlarında dolaşan bu yöneticiler için vefa, fotoğraf karesiyle ölçülüyor.
Bir çiçek bırakıyorlar, flaş patlıyor, ardından haber sitelerinde hazır başlık:“Falanca müdür mezarı başında anıldı.”Ne kadar samimi, değil mi?
Oysa o mezarlıklarda yatanların çoğu, yaşarken ne kadar yalnız bırakıldıklarını iyi bilirlerdi.
Şimdi birileri o yalnızlıkların üstünü çiçekle değil, reklamla örtmeye çalışıyor.Halk ise artık bu sahnenin seyircisi olmaktan sıkıldı.
Çünkü herkes biliyor: Gerçek vefa sessizdir.
Poz vermez, konuşmaz, göstermez…
Sadece kalpten hissedilir.Ve işte bu yüzden dostum —
Bu oyun bitti.
Bu gösterinin adı artık vefa değil;
riyâ, samimiyetsizlik ve kandırmaca…Sağlıklı kalın…
