Asmadan Gel Asmadan, Yere Düşer Basmadan!

Babam Ankara’dan para göndermiş, Bafra’daki Bakkal Mehmet Efendi’ye. Annem parayı almak için sokağa çıkmış, ben bas bas bağırıyorum: 

“Ben de geleceğim!”

Ama beni yanına almadı.

Ne yaptım?

Cam koydum kafama…

Tuz buz oldu, kan akıyor, annem yukarı çıktı…

Suratım tuz buz, bir yanda kan, bir yanda annenin telaşı… 

İşte çocukluk!

Evimiz iki katlı ahşaptı, yan tarafı üzüm asmasıyla kaplıydı. Merak ettim, tırmandım tabi… “Düşersin evladım!” dediler. Ama düşmekten korkmam ben! Beton çakıldım, çitalar çürük, babannem yetişti, leğen içinde zeytinyağıyla vücuduma masaj yaptı… Kimi zaman kockarı ilaçları işe yarıyordu, kimi zaman ise sadece kahkaha doluyordu her yer.

 

Yaramazdım, her gün şikâyet gelirdi eve. Annem dayak yermişsin, yemezmişsin, neredeyse semer bağlayacak… Ama ne yapayım, alışmışım bir kere!..

 

O dönemde TV, telefon, bilgisayar yoktu, pahalı oyuncaklar yoktu. Her şey doğal, el emeği ve hayal gücüyle… 

 

 

Gazoz kapakları, bilyalar, çelik çomak, topaç… Biz kendi oyun dünyamızı kendimiz kuruyorduk. Düşüyor, gülüyor, yaratıyor ve umut doluyduk.

 

O zaman yokluk vardı ama mutluluk vardı, umut vardı. Küçük şeylerle mutlu olmayı biliyorduk. Her düşüş, her kazık, her oyun bir maceraydı ve her macera hayatımızı renklendiriyordu.

 

Şimdi bakıyorum, çocukların her şeyi var: tablet, telefon, oyun konsolu, pahalı oyuncaklar… Ama mutlu değiller.

 

O eski oyunlar, o hayal gücüyle yaratılan maceralar yok. Ufukları dar, beklentileri yok, umutları az… Ellerinde her şey ama içleri boş.

 

İşte o yaramaz ruh, o düşme cesareti, o inadımız…

İşte çocukluk!

Yokluk vardı ama umut vardı, eksik ama mutluyduk… Şimdi her şey var ama mutluluk yok, ufuk yok, beklenti yok…

 

Unutmayalım ki, geleceğimizin teminatı çocuklarımızdır. Onları yalnızca eşya ve teknolojiyle doldurmayalım; oyunla, hayal gücüyle, düşe kalka öğrenmelerine izin verelim. Yoklukla büyüyüp umut ve cesaret dolu çocuklar vardı; şimdi var olan her şeyi verirken, umutlarını ve hayallerini kaybetmemelerine dikkat edelim. Çünkü bir toplumun gerçek geleceği, mutlu, umutlu ve hayal kurabilen çocukların omuzlarındadır…

 

Sağlıklı kalın…