Yol Açanlar Unutulmaz!

'Benden önde olabilirsin, ama unutma ki sana ben yol verdim'

Hayatta bazı insanlar vardır, hep önde görünürler. Spot ışıkları onların üzerindedir. Alkışlar, övgüler, unvanlar, makamlar...

Her şey onların etrafında döner. Ama kimse sahnenin arkasını, perdenin gerisini, o başarıya zemin hazırlayan elleri görmez.

Oysa her “önde görünenin” arkasında bir “yol açan” vardır.
Tıpkı ormanda yürürken, ilk adımı cesaretle atan iz bırakır ya, işte o iz sayesinde arkadan gelenler kaybolmadan yürür...

Benim hayatım da bu tür izlerle dolu.
Matbaalarda çırak olarak başladım, kurşun harfleri avuçladım. Mürettip oldum, makinist oldum. Uykusuz gecelerde gazeteye dizgi yaptım, haberi filme verdim, sokakta gazete dağıttım. Kimileri manşeti okudu geçti, kimileri “haberim oldu” deyip unuttu. Ama o haberin ardındaki alın terini bilen az oldu.

Birçok kişinin önünü açtım. Derdim yarışmak değildi, yol açmaktı.
Bugün önde olanlara bakınca bazen gülümserim:
“Öne geçtin, peki... Ama bu yolu sana ben açtım, dostum.”

Küçük bir teşekkür, bir anımsama yeterdi aslında.
Ama insan unutur.
Yol açanı da, selam vereni de...
Unutulanlar küsmemeli. Çünkü en kıymetli işler sessiz yapılır.

O yüzden yazıyorum şimdi bu satırları:
Eğer biri “başardım” diyorsa, biri alkışlanıyorsa, biri koşuyorsa, mutlaka bir başkası onun önündeki taşları temizlemiştir.

Bazı insanlar arkasında yol bırakır,
Bazıları sadece iz...

İşte fark burada.
Ve biz yol açanlardanız. Unutulsak da, geri planda kalsak da...
İşte bunun içindir ki;

“Benden önde olabilirsin, ama unutma ki sana ben yol verdim.”

Sağlıklı kalın…